Czynniki ryzyka rozwoju ARFID

Zaburzenie ARFID ma krótką historię, w związku z czym badacze nie do końca wiedzą, co szczególnie naraża kogoś na ryzyko rozwoju ARFID. W ostatnim czasie sporo mówi się o swego rodzaju predyspozycji biologicznej danej osoby, gdzie konkretne cechy i uwarunkowania niosą ryzyko rozwinięcia się tego zaburzenia. Do takich cech zaliczymy czynniki genetyczne, sensoryczne (w tym większą wrażliwość na smak pokarmu), cechy osobowości i temperamentu, ale również dotychczasowe doświadczenia czy zaburzenia współwystępujące.

Ryzyko rozwoju zaburzenia ARFID to w dalszym ciągu obszar wielu badań, dziś jednak wiemy już, że:

• Wyróżnia się szereg chorób współistniejących w psychiatrii, które obserwuje się u dzieci i młodzieży z ARFID (zaburzenia lękowe, nastroju, depresja, obsesyjno-kompulsywne, PICA, ADHD, ASD, fobie społeczne),
• Problemy gastryczne mogą predysponować do ARFID,
• Spora część dzieci z ASD je wybiórczo spełniając kryteria diagnostyczne zaburzenia ARFID,
• Dzieci, które nie wyrastają ze „zwykłego” grymaszenia podczas jedzenia lub u których to „grymaśne jedzenie” jest znacznie nasilone wydają się mieć większą szansę na rozwój ARFID,
• Wiele dzieci z ARFID ma także współwystępujące zaburzenia związane z niepokojem (w znaczeniu wysokiego poziomu lęku) i oni mają także podwyższony poziom ryzyka innych zaburzeń psychicznych.
• Istnieje podejrzenie, że za zaburzeniem ARFID cechujące się niskim zainteresowaniem jedzeniem stoją zmiany hormonalne. Wzorzec wydzielania hormonu greliny działającej pobudzająco na ośrodki głodu, jest nieprawidłowy u osób z zaburzeniem ARFID (Becker i in., 2021),
• Pediatryczne zaburzenia karmienia (PFD) i ARFID łączy wiele cech wspólnych, podkreśla się, że dzieci, które otrzymały diagnozę PFD mogą mieć również zaburzenie ARFID. Dokładne rozumienie czym są oba zaburzenia, pomogą ukierunkować plan terapeutyczny i tym samym poprawić przebieg leczenia.