Zaburzenie ARFID dotyka osób w różnym wieku, o różnej płci i na każdej szerokości geograficznej.
I chociaż coraz więcej wiemy o tym specyficznym zaburzeniu odżywiania, w dalszym ciągu na temat ARFID krąży wiele mitów. Pora się z nimi rozprawić.

1.  Osoby z ARFID mają zawsze niedobory masy ciała.
   Pierwotnie uważano, że osoby z ARFID na skutek bardzo restrykcyjnej diety mają niedobory masy ciała, aktualnie wiemy o ARFID coraz więcej, w tym wiadomo już, że osoby borykające się z tym zaburzeniem mogą mieć masę ciała prawidłową lub nawet nadmierną.
2. Osób z ARFID jest niewiele.
   Bardzo trudno jest oszacować konkretną ilość osób z ARFID, wynika to ze słabej dostępności diagnostów oraz w dalszym ciągu małej świadomości na temat tego zaburzenia. Spora część dostępnych statystyk dotyczy pacjentów z ARFID hospitalizowanych, a jak wiadomo nie każda osoba z tym zaburzeniem będzie wymagała hospitalizacji. Brytyjska organizacja charytatywna BEAT zajmująca się zaburzeniami odżywiania podaje, że na zaburzenia odżywiania cierpi ponad 1,2 miliona osób w Wielkiej Brytanii, z czego około 5% to osoby z zaburzeniem ARFID.
   Stowarzyszenie NEDA podaje, że zaburzenie to występuje u 0,5–5% dzieci i dorosłych w populacji ogólnej*
3.  Z ARFID się wyrasta
   Zaburzenie ARFID jest poważnym zaburzeniem, które niestety nie mija samoistnie i zawsze bezwzględnie wymaga terapii interdyscyplinarnej.
4. Osoby z ARFID „żywią się powietrzem”
   Wyróżniamy różne podtypy ARFID, dlatego też jest to grupa bardzo zróżnicowana. Bardzo często osoby z ARFID mimo skrajnie wybiórczej diety, jedzą całkiem spore ilości produktów należących do grupy preferowanej.
5.  Osoba z ARFID jak każdy człowiek, jak zgłodnieje to zje.
   Jeden z podtypów ARFID charakteryzujący się niskim zainteresowaniem jedzeniem i spożywaniem małych często wręcz niewystarczających porcji pokarmów dotyczy osób dla których jedzenie może nie istnieć. Te osoby bardzo często nie czują głodu i jak to rodzice słusznie zauważają wręcz należy im mówić, że jest pora posiłku i już należy coś zjeść. Osoby z ARFID wykazują skrajnie wysoki lęk wobec pokarmów nowych i nieznanych, dlatego też, jeżeli nie mają dostępu do preferowanego i bezpiecznego pokarmu to nie jedzą. Tu poczucie głodu nie jest motywacją. Zabieranie bezpiecznego pokarmu osobie z ARFID niesie spore ryzyko konsekwencji medycznych, dlatego nigdy nie powinno mieć miejsca.
6. ARFID dotyka tylko dorosłych
   Zaburzenie ARFID dotyka osób w różnym wieku.
7. Zaburzenie ARFID dotyczy tylko płci męskiej.
   Faktycznie zaburzenie to diagnozowane jest częściej w przypadku płci męskiej, ale nie można go przypisywać wyłącznie jednej płci.
8. Wszystkie dzieci z ASD mają ARFID.
   Problemy z przyjmowaniem pokarmów są powszechne u dzieci z ASD i faktycznie część z nich je wybiórczo spełniając jednocześnie kryteria diagnostyczne zaburzenia ARFID, jednak nie każde dziecko jedzące wybiórczo z ASD otrzymuje diagnozę ARFID.
9. ARFID to wina błędów popełnianych przez rodziców.
   ARFID to specyficzne zaburzenie o złożonym podłożu, jednak nie jest winą rodziców.
10. ARFID to tylko niejadek
    Specyfika zaburzenia ARFID, jak również konsekwencje z nim związane sprawiają, że jest to poważne zaburzenie odżywiania. ARFID to zdecydowanie coś więcej niż wybiórczość czy bycie „niejadkiem”.